Wiśniowa, to wieś, której przeszłość jest niezmiernie złożona i ciekawa, ale zarazem trudna do odtworzenia, ze względu na skąpą ilość informacji.

Jej nazwa pojawia się najpierw w brzmieniu „Nowa Nockowa”- czyli Wiśniowa. Była to własność rycerska.

W XV wieku wchodziła w skład rozległych dóbr Lewitów Jarosławskich. Kolejnymi właścicielami byli: Rafał z Jarosławia kasztelem wojnicki (zm. 1441 r.), a po nim trzej jego synowie Jan (zm. 1474 r.), Rafał Jakub (zm. 1492 r.) i Spytek od 1501 r. kasztelan krakowski (zm. 1519 r.).

Sołectwo wsi Wiśniowa szacowane było wówczas na 150 grzywien. Źródła historyczne tylko w kilku przypadkach mówią o dokumentach lokacyjnych osadzonych na naszych terenach wsi. Późniejsze dane potwierdzają istnienie licznych sołectw. W większości wsie lokowane były na prawie niemieckim. O istnieniu sołectw mówią XV wieczne źródła historyczne i tu jest wzmianka o założeniu sołectwa w „Nowej Nockowej” czyli Wiśniowej w 1445 r. przez Klemensa. Zmieniali się właściciele ziem wchodzących w skład sołectwa w Wiśniowej.

Kolejna wzmianka o Wiśniowej pojawiła się w XVIII wieku, kiedy to lasy tutejszych ziem wiążą się z dziejami potężnej rodziny magnackiej Potockich. Po śmierci Michała Potockiego w 1749 r. Sędziszów i okolice z dobrami z nim związanymi przypadły jego synom Antoniemu i Piotrowi. W każdym razie po 1766 r. jako dziedzic Sędziszowa i okolicznych wsi, w tym również Wiśniowej, występuje Piotr. W 1777 r. sprzedał on Szymonowi Wykowskiemu za 237 220 zł Wiśniową i Nockową. W końcu XVII i na początku XVIII wieku dochody z dóbr ziemskich uległy wydatnemu skurczeniu na skutek gwałtownego zmniejszenie się liczb osiadłych łanów, dewastacji wiejskich urządzeń gospodarczych i ogólnego zubażania ludności.

Negatywne zjawiska związane z zaostrzeniem systemu folwarcznopańszczyźnianego nie omiękł również, jak można przepuszczać i terenów wsi Wiśniowa. Sytuację łagodziła liberalna polityka ekonomiczna Mikołaja Spytka Ligęzy. W jego dobrach chłopom pańszczyźnianym powodziło się stosunkowo lepiej niż na innych terenach. Obok zniszczeń wojennych plagą omawianych czasów były epidemie i klęski głodu. Powodowało to bardzo powolnych przyrost liczby ludności na wsi. Jako ciekawostkę warto przytoczyć, że w 1721 r. w parafii Nockowa przystąpiło do Komunii Wielkanocnej 2830 osób. Do tej parafii należały wówczas wsie: Wiśniowa, Wiercany, Bystrzyca i Iwierzyce.

Lata 1772-1867 określa się mianem absolutnym i walk niepodległościowych. Był to także bardzo trudny okres klęsk żywiołowych i ciężkich zim. Najgorszy był rok 1844, gdy nastał straszliwy głód, zwłaszcza w zachodniej Galicji. W kwietniu 1845 r. wszystkie rzeki wylały. Wybuchła epidemia tyfusu, czerwonki i cholery. Wycieńczeni niedożywieni ludzie, byli mało odporni, marli masowo. Zobojętnienie było tak zatrważające, że rodzice odnosili do cmentarnych kostnic swe żywe dzieci, by tam spokojnie umierały. Żywności nie można było kupić za żadną cenę. Poniżana przez ziemian, wyzyskiwana przez państwo, oszukiwania bezlitośnie na targach i jarmarkach, degenerowana pijaństwem, dziesiątkowana głodem i zakaźnymi chorobami ludność doszła do kresu odporności fizycznej i psychicznej. Istniało powszechne przekonanie, że gorzej już być nie może. Ludzie byli gotowi do czynów depresyjnych. Na dane hasło, nie dochodząc motywów, którymi kierowali się przywódcy oraz celów, jakie im przyświecały byliby szli do walki. Każdy pragnął, by jak najszybciej nastąpił koniec męczarni.