W czasie I wojny światowej wieś znalazła się w strefie walk austriacko-rosyjskich. Okupacja rosyjska trwała kilka miesięcy. Dużo więcej ofiar pochłonęła w tym okresie grypa „hiszpańska”, błonica wśród dzieci. Odzyskanie niepodległości w 1918 r. na prowincji było niezbyt zauważalne. Sytuacja chłopów nie uległa poprawie. Rozdrobnienie ziemi, niska kultura uprawy, wzrastająca ilość ludności na wsiach prowadziły do dalszego jej ubożenia. Dopiero uruchomienie w Sędziszowie zakładów produkcyjnych przed II wojną światową pozwoliło na zatrudnienie części bezrobotnych. Jednym z udziałowców spółki akcyjnej, która uruchomiła zakład specjalizujący się w wyrobach drewnianych był ostatni właściciel dóbr ziemskich w Iwierzycach Ludwik Starowieyski. Można stwierdzić, że dopiero pod koniec dwudziestolecia międzywojennego sytuacja materialna wsi zaczęła ulegać poprawie. Wiązało się to przede wszystkim z powstaniem nowych zakładów przemysłowych szczególnie w ramach COP-u.

Analizując dostępne dokumenty można stwierdzić, że Iwierzyce w przeciągu wieków zamieszkiwała przeważnie ludność pochodzenia polskiego. Jedyną inną narodowością byli Żydzi. Wieś Iwierzyce od 1721 r. w całości należała do parafii Sędziszów. Po tym roku południowa cześć Iwierzyc przyłączona została do parafii Nockowa. Stan taki trwał do 1970 r. Dekret Kurii Diecezjalnej w Tarnowie L. Dz. LN VI/1/167/70 z dnia 13.01.1970 r. zmienił tę sytuację tj. przyłączył pozostałą cześć Iwierzyc do Nockowej. Podyktowane to zostało głównie odległością do kościoła w Nockowej.

Z działalnością Kościoła w naszym terenie przez bardzo długi okres związane było szkolnictwo. Już w końcu XVI wieku w Sędziszowie, Nockowej funkcjonowały szkoły parafialne. Dzieci z Iwierzyc mogły uczęszczać do szkoły znajdującej się w Sędziszowie. O szkole w Iwierzycach dowiadujemy się z dokumentów z roku 1898. Była to szkoła 1-klasowa. W 1914 r. w tej szkole nauczali Józef Dobrowolski i M. Inglotówka.

Na uwagę zasługuje w Iwierzycach zlokalizowany na wzgórzu pałac, wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta. Piętrowy, murowany i otynkowany, stanowił m.in. własność Lubienieckich, Michałowskich i Starowieyskich. Wybudowany został w końcu XVIII wieku, w wieku XIX i XX został częściowo przebudowany. Zachowany do dziś dwór powstał w 1889 r. Po 1946 r. majątek został rozparcelowany. Przez krótki okres funkcjonowała w nim szkoła rolnicza.

Dzisiaj budynek ten prezentuje prostą, zwartą bryłę opiętą na narożach lizenami (szerszymi na parterze, węższymi na piętrze), czyli pionowymi pasami muru wystającego nieznacznie z lica ściany, stosowanego jako wzmocnienie ścian lub jako ozdoba.

Wschodnia, wejściowa elewacja ma trójosiowy pozorny ryzalit (wysuniętą część fasady budynku na wysokości wszystkich kondygnacji, usytuowaną pośrodku lub w narożach elewacji), poprzedzony gankiem wspartym na czterech kolumnach. Kolumny dźwigają taras otoczony metalową balustradą, przymocowaną do kamiennych przysadzistych filarków. Ściany podzielone międzykondygnacyjnym gzymsem. Rozbite zostały rytmicznie umiejscowionymi oknami. Ich profilowane wąskie obramienia wzbogacone podokiennymi płyciznami są jedynymi dekoracjami elewacji.

Kontakt

Parafia pw. św. Michała Archanioła
w Nockowej

Nockowa 49
39-124 Iwierzyce

tel: 537 511 420 - w godz. pracy Kancelarii

tel: 725 922 492 - grabarz, p. Kazimierz Bąk

© 2017-2024 Parafia pw. św. Michała Archanioła w Nockowej. All Rights Reserved. Designed By WarpTheme.